ข้าวหอม - จอดตรงนี้แหละ
เตชิต - ทำไมเฮอะ กลัวไอ้นาวามันเห็นรึไง
ทีกับชั้นล่ะทำเป็นรังเกียจ ทีกับไอ้เป๋นั่นทำเป็นสนอกสนใจ
นาวา - ข้าวหอม เธอรู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน
(มาแล้วค่ะ จุดเริ่มต้นความช้ำของคุณเต เดี๋ยวจะมีสีหน้าคุณเตประมาณนี้แทรกอยู่ทั้งเรื่องเลยทีเดียว)
(คุณเตเริ่มมาคิด ว่าทำอะไรก็แพ้นาวามาตลอด ไหนจะยัยข้าวเหม็นที่ท่าทางมีใจให้นาวาอีก เอาไงดีหว่าตู เหอๆๆ)
ผมตัดสินใจจะเลิกโปรเจ็คท์บ้านทอฟ้ารีสอร์ท
แต่มีข้อแม้ ข้าวหอมต้องหมั้นกับผม
ครูบัว - คุณต้องการความรัก คุณถึงต้องการข้าวหอม
แต่วิธีการที่คุณทำ มันจะทำให้คุณไม่มีวันได้มันมา
ถึงครูจะเป็นผู้ปกครองข้าวหอม แต่ครูไม่ใช่ข้าวหอม
ข้อเสนอของผม น่าพิจารณารึเปล่า เรามารอดูกันอีกทีดีกว่า
ยิ้ม - มาแล้วครับ กาแฟดำ บ่ใส่น้ำตาล บ่ใส่นม ขมปี๋ ซาลาลา เชิญครับ
(หยอดมุขได้ตลอดอ่ะคนนี้)
ยิ้ม - คือว่า เรื่องที่นายเอาคนไปแลกกับที่ดินเนี่ย นายเว่าอีหลีบ่
(ไหนๆแคปรูปแล้วก็คัดคำพูดมาตรงๆ ไม่ต้องแปลละกันนะ)
คนอย่างยัยข้าวหอม ปากเก่งก็เท่านั้น
ชั้นเป็นคนช่วยชีวิตไว้แท้ๆ แต่กลับไม่สำนึกอีก
แล้วยังมาตัดสินว่าชั้นเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
ยิ้ม - แสดงว่าเค้าเว่าแทงใจดำแม่นบ่
เตชิต - นี่แกว่าอะไรนะ
ยิ้ม - เอ่ออ คือยิ้มนี่สิถามนายว่า กาแฟนี่มันดำพอบ่
คนอย่างชั้นน่ะเหรอจะสนใจยัยเด็กกะโปโลแบบนั้น
ก็แค่อยากจะสอนบทเรียนให้รู้จักเจียมตัวซะบ้าง
(ตอนดูข่าวเบื้องหลังฉากนี้ฮามาก คุณเตพูดได้ไม่จบประโยคอ่ะ ไม่รู้บทมันยาวไปหรือยังงัย แค่คำว่า "ซะบ้าง" เนี่ย ค้างอยู่ตรงไหนไม่รุ อิอิ พอไม่ได้แล้วก็โวย โอ้ยยยย ฮือๆๆๆ เหมือนเด็กๆงอแงเลยอ่ะ 5555)
